Het was een goed initiatief van de oudheidkundige vereniging Arent-thoe Boecop om in 1982 te besluiten tot bewerking van de “visserij-scriptie” van Wim van Norel. Bij de presentatie op 26 januari 1983 van het alom hooggewaardeerde, inmiddels uitverkochte boek ” ‘t Is Blak”, bleek al vrij snel dat er nog voldoende stof was overgebleven voor een aanvulling ofwel een tweede boek. En hoewel de bevolkingsgroep van oud-vissers steeds kleiner wordt, heeft Wim van Norel de uitdaging aanvaard.
Hij heeft gesproken met de laatste Elburger oud-vissers. Ze hebben hun verhalen aan hem verteld, verhalen over hun leven met de natuur, hun leven op het water. Vrouwen en kinderen bleven achter, soms vol zorg en angst, wanneer de storm loeide of muren van dichte mist het zicht belemmerden. Bekwaam, bijkans zonder angst voeren de vissers over het water. Vaak in afhankelijkheid van en vertrouwen op de Schepper van alle dingen, “die wolken, lucht en winden, wijst spoor en loop en baan”.
Nog een aantal jaren, dan sluit het gordijn van het verleden en heeft Elburg geen oud-vissers meer. Wij zijn Wim van Norel derhalve zeer erkentelijk voor het te boek stellen van onze verhalen. Ook de oudheidkundige vereniging Arent thoe Boecop zijn we dankbaar voor haar bereidheid deze uitgave mogelijk te maken. Weer is een deel van Elburgs rijke historie vastgelegd. We vertrouwen erop dat zeer velen dit boek met interesse en waardering zullen lezen. Wij wensen het boek “Vissers van Elburg” een voorspoedige vaart.
Namens de oud-vissers van Elburg.
