In het boek ‘Het Hiense Huis Den Esch' belicht Jan van Doesburg op boeiende wijze de geschiedenis van het Neder-Betuwse Rijksmonument Den Esch.
De historie van de huidige woning reikt veel verder dan het bouwjaar 1840 doet vermoeden. Het oorspronkelijke gebouw, een kasteeltje of versterkt huis dat op dezelfde plek heeft gestaan, is namelijk al in de zestiende eeuw gesticht, door telgen van het adellijk geslacht Van Haeften uit Tuil. Na drie of vier generaties Van Haeften, gaat het in 1676 over op jonker Marten Coolwagen, heer van De Essenburgh, door diens gerechtelijk gedwongen huwelijk met Sibilla Maria van Haeften. Vanaf 1701, het jaar waarin hun dochter Johanna Francoise trouwde met Bernard Alard Hackfort uit Beuningen, is het Hiense goed tot 1817 in handen geweest van het voorname geslacht Hackfort. Door het noodlottig overlijden van de jonge erfgename Anthonia Hackfort belandde Den Esch in 1817 in de openbare verkoop. De in Rhenen geboren schoolmeester Gerrit Jacob Taats werd toen de nieuwe eigenaar en daarmee was de status ‘adellijk goed’ van de baan. Vervolgens vererven het huis en de bijbehorende percelen op diens zoon, burgemeester Cornelis Taats. Die heeft het oude pand kort voor 1840 laten slopen, waarna het in een nieuwe gedaante is herbouwd.
Na inleidende hoofdstukken over onder meer het dorp Hien, over kastelen en versterkte huizen, en over de herkomst van de benaming Den Esch, komen de bij het huis betrokken personen (inclusief hun afstamming) aan bod. Een apart hoofdstuk is gewijd aan het verband dat in de 17e eeuw is ontstaan tussen het Hiense Den Esch en het Veluwse kasteel De Essenburgh. Ook besteedt de auteur uitvoerig aandacht aan burgemeester Cornelis Taats en zijn nazaten, aan de bouwkundige kenmerken van het herbouwde huis en aan de vervallen staat waarin Den Esch in 1973 verkeerde.
